het mest voor de volgende generatie mestverwekkers

Vanmorgen heeft het tijdsverschil tussen hier (Glasgow, Schotland, UK) en thuis (ergens in Belgie of zo) me een loer gedraaid. Heb m’n oud geejesemmeke als wekker gebruikt vanmorgen om op tijd op te zijn om vandaag terug naar Belgie te vliegen. Met als resultaat dat ‘k hier een uur te vroeg zit te koekeloeren. En natuurlijk ook te hopen dat m’n gasthee-da-r-me op tijd wakker is/zijn om me naar Prestwick te brengen ….. Soit, ben wakker nu en kan nog ff checken of er in Belgie weer niet de een of andere staking aan de gang is, anders heeft het toch geen zin om uren op een niet vertrekkend vliegtuig te zitten wachten. Neen dus. Maar je weet maar nooit, zie dat als ik straks met de trein van Charleroi naar Limburg wil reizen er ineens op de trein afgeroepen wordt: Gelieve uw paspoorten en visa klaar te houden want we verlaten nu de republiek Wallonie en kruisen de grens van cirkus Vlaanderen. Het entreegeld bedraagt … enzovoort. Ach, Belgie, al ben ik er niet geboren wegens destijds nog niet gehoord van dit lieve apenlandje (wat wil je, had op tienmaandige leeftijd nog nergens veel van gehoord), ben toch blij belgje te mogen zijn. Vlaming ben ik ook, maar alleen dat zijn zou me te zeer beperken om met anderstaligen lekker gezellig te kunnen babbelen en plezier maken. Vlaming zijn is zo dorpsgebonden …. zo … plat pays, zoals in dat liedje van Jaques Brel. Vive les Flamands, en leve de Walen, und Heil … van die kant weet ik nog niet zoveel.

Ben dus in Glasgow geraakt, en hebben al een beschaafd feessie achter de rug. Het appartement is hier mooi geworden, de combinatie Sigi – Robin is een goed team. Laten we hen een kasteel of een cottage in de Highlands wensen, zodat ze er een prachtig hotel van kunnen maken, met Friedl als huisspook (en een vrachtwagen erbij om dagelijks genoeg hout te kunnen gaan halen om de haarden warm te kunnen stoken, op voorwaarde dat ze jaarlijks niet meer dan 10% van het amazonewoud zullen verbruiken).

 

Hallo kampioenen der zevende generatie, het is hier weer donderdag zoals het hier tweeënvijftig keer per jaar, en dat al meer dan tweeduizend jaar lang de gewoonte is. Niet veel verschil met onze belgische gewoonte om eenmaal per week een dinsdag in te lassen. Maar laten we vooral niet uit het oog verliezen dat door die donder- en dins-dagen en elders misschien ook zon- zater- vrij- en maan- en woensdagen, en het opofferen van telkens een zevende van de ter onze beschikking gestelde tijd verbeuzelen door deze dagen sequentieel aan onze kalender te laten voorbijgaan, niet ten laatste in acht nemend dat we zowieso een derde van onze tijd verslapen, dat tijd slechts relatief is. Welliswaar worden in ons geheugen de dingen gedateerd opgeslagen, al dan niet gerelateerd aan actuele gebeurtenissen, maar tevens vallen geuren en kleuren in het pallet van herinneringen. Als uiterste abstractie van coincidentiele feiten kan een paspoort naar nergens uitkomst bieden. Tot zover de dikke VanDale van bladzijde 622 tot 837. En hoe is ’t ermee? De ene terug uit het noorden van Afrika of Indonesie, en de andere onderweg naar vier uur namiddag of het volgende huizenblok. Over een goeie week ben ‘k weer terug in Gent, gereed om een laatste spurt naar de volledige krankzinnigheid te nemen. Ofwel moet ‘k es proberen me erbij neer te leggen dat 51 dichter bij de 70 dan bij de 20 ligt. Over leeftijd gesproken dan. Een mens wordt oud als hij in plaats van naar de horizon te zoeken begint uit te kijken naar een bushokje. en daar dan ook geld aan weggooit dat hij vroeger zou gebruikt hebben om er een pintje van te drinken of een j.tje te smoren. Nu begrijp ik eindelijk ook waarom bussen meestal vol oude peekes zitten. Maar gelukkig wordt de wereld met het ouder worden steeds kleiner, zodat de horizon ook steeds dichterbij lijkt te liggen. In principe is het nu mogelijk om m’n horizonten niet verder dan de voet van m’n bed te leggen. Zeker als ‘k daags tevoren uuren en uuren tussen schilderijen van beroemde "meesters" rondgewandeld heb, en oude stoomtreinen en sleepboten, tweedekkers en bommenwerpers, outos en motos uit de jaren 1800 en toen heb bezichtigd tot m’n hoofd ervan draait. Affein, zolang er in Marokko nog kruidjes gemaakt worden zijn er hier geen problemen, tenminste niet voor hen die weten op welke straathoek het goedje verkocht wordt. Tijd om een internationaal postorderbedrijf op te zetten ter verspreiding van psychedelica en andere genotsmiddelen.
Allemaal groetjes uit Glasgow, ze zijn het hier in het Gaellic aant voorbroebelen, versta d’r geen r..t van maar tis goe bedoeld. hoopk, sluutjes en tot volgende nonsens, XYakke