de
op
gedroogde
verhalen
bron
door
yacko
dedju
al
he‘k
het
net
gewoon
in
standaard
gezet
0
in
standaard
gezet
door
dubbel
punt
muziek
valt
stil
is
al
even
stil
gevallen
punt
veertien
niet
vet
b l u b l u b
l u b l u b l
u b l u b l u
b l u b l u b
l u b l u b l
u b l u b l u
b l u b l u b

vinger
oefening
8
slim
bekeken
door
die
jongen
djatwel
die
komt
er
nog
wa’k
je
brom
woorden
dansen
heen
&
weer
hin & her
weg en weer

dit

waar‘k
van
hou
dat
woorden
dansen
als
zwaluwen
zwevend
als
zwevende
zwaluwen
dat
woorden
dansen

en
zouden
woorden
altijd
dansen
we
hadden
nooit
geleerd
te
lezen
noch
te
schrijven
&
zou’k
je
geen
gelukkige
verjaardag
kunnen
wensen

neen, geen titel. ik doe niet mee met het tituleren van vergankelijke rotzooi

september 2007

nix deugt nog in mijn ogen.

Maar het nix zou niet bestaan?

iets bestaat niet.

Le néant n’existe pas.

Dus leegte is ook een opvulling.

Maar het deugt niet. …

Ben gewoon niet in harmonie met de vibes des levens, …

oude onderdelen in een motor durven ook

wel ‘ns anders te vibreren dan de rest,

teken dat ze versleten zijn en aan vervanging toe.

Tenzij ‘k één of ander chemisch olietje gebruik dat

dan weer zo zwaar belastend is voor het milieu

dat ik er m’n achterkleinkinderen allerlei kankers mee bezorg.

Neen bedankt, laat me dan maar m’n ouwe

dagen roesten op de eeuwige schrootvelden.

Herfst, een ode aan de roest.

Dit zou pas een mooie titel

geweest zijn voor dit stukje.

Maar mijn typisch opvliegende ego

moest en zou persé

eerst z’n gal leegspuwen

in de eerste regels.

eerste brug

hout en roestend ijzer

hoorde d’ ouderen praten

over oorlog en bommen

jaaaren- en nacht-merries erna

volwassenheid voorbij

krakend hoestend en puffend

mn ouwe vrienden achterna

die oorlog en honger hadden geleefd

die voortdurend en overal

oorlog en bedreiging zien

zagen voor de meeste van hen

de Goden zijn huns weegs

hun vleugels schitterend

in alle zonnen van het heelal

laat allen die nooit oorlog gezien hebben er geen maken

verijsd verrezen bevroren of ontdooid

koud of warm

reukloos of stinkend

temperatuur-afhangend

geesten eisen niets

tenzij in je dromen

nachtmerries of dagezels

geen hunner kan je leven raken

koud noch warm

rijk noch ….

ach hoe afgezaagd

geesten zitten in flessen en in dromen

in bloemen bergen zeeën en bomen

in geluk en verdriet

in lachen en een traan

niets zal ooit (alweer afgezaagd)

als samenstelling der atoompjes die we zijn

hebben we elkaar allang verslonden

geconsumeerd

en als secundair produkt weer afgegeven

laat dit een nutteloze poging zijn

tot poëzie en venijn

tot het uitbraken van ons eigen verleden

onze oorsprong

gesprongen oren

gebarsten knoken

maagzuur en nutteloze erecties

dromen bepalen ons leven

zoals bij’t ontwaken

de draak met z’n enorme kaken

ons houdt in de greep

van tandpasta en de zeep

draken demonen geesten

en al uit fantasie ontsproten

ze bestaan

uit brons of koper gegoten

gewild of ongewild

rijmelarijën en smartlapperij

hoort bij het leven als

peper en kandij

weet en besef da wa ‘k doe

onzinnig is en energieverslindend

geen internet zonder atoompjes te splijten

zonder fossielen te verstoken

ben een stinkerd een rijke stinkerd

nutteloos en overbodig

maar

maar

probeer zoveel mogelijk

in’t ilegale te leven

zo zondig al maar kan

wetten te overtreden

wetten opgelegd

door nucliair winstbejag

door economie en gezag

ook al in holland geboren, ben gebelgd

door winstbejag

en zinloos gezag

statenloos

verbolgen

gekromd

door werk of luiheid

einde

schluss

een volle druppel (Geluk)
Wat is een volle druppel?
Heb er uit de lucht zien vallen,
heb ze als dauw op bloembladeren zien hangen,
heb ze uit ogen zien komen, en uit injectienaalden.
Wat is een druppel?
Water, damp of vergoten?
Of gewoon een stukje zee
dat ons al dan niet gezouten een bezoekje brengt?
een gedigghie met veel
haakjes met een puntje onder
vraagteken?
juist?
tekens die vragen
en ineens de hoofdletters afwezig
wegens luie vingers
dankzij ‘t internet
geen emoties geen regels
njetnobody can say
“hem nog nooit geblèt”
maar door al die ellentrikkendraden
mag geen druppel nat verdwalen
of ‘t hele land ligt plat
wie zijn nu de sterksten?
die druppeltjes, vlokjes, ijsblokjes
welke nattigheid ook
of wij met ons 76% water?
de Polen die smelten
tenzij we sjokolade sturen
… verdwaald in eige woorde …
welkom op
Bloebloegaga
de laatste planeet
voorbij Andromodea
waar’t warm water
nog NIET uitgevonden is
dus waar je je leven veilig kunt stellen mits
een eerlijke koffieboon
pindanoot mango & rubberbandje van je auto
mits een eerlijke cacauboon of vriendschap
mits mits mist de t de miss of is miss inde mist mits
http://bloebloegaga.be
en ff voortblaren
verderbladeren
voor de purifiteinen
vooral volgende enkele regels
vrede begint bij het niet meer angstig te zijn
voor onbekende mensen of dingen
maak van de hele wereld je thuis
en van alle mensen je familie
zodat niets en niemand je nog vreemd is
en angst zou kunnen inboezemen
niet de spiegel of de foto
niet je herinneringen
goede minder goede allemaal
niet degene die buiten je leeft: je derde oog
zelfs draken
kunnen me geen angst aanjagen
omdat ze broeders of zusters zijn van onze fantasiën
het enige door de mens geschapen:
dromen fantasiën en zogenaamd fatsoen
al dan niet te boek gesteld
al dan niet ter canvas geschilderd
al dan niet op elpee of dévédé
op harde schijf en grijze cel (door en voor mensen bediend en gediend)
einde
hoor vogeltjes fluiten
buiten of in mn oren

oef, ben

ff verzeild geraakt

tussen al die witte zeilen

die zich zuid-oostwaarts richten.

kaap Hoorn

en zeker verre Goede Hoop vandaan.

Koortsen noch vleien hebben ons

vanwege vele goden en

vooral godinnen niet Kunnen weerstaan.

Telkens weer dit bloed waarmee ze zich lijken te vestigen.

Niet de levenden,

doch de doden hebben veel zulke door mens en ziel verlaten

hun verdere leven kunnen opdoen,

Leven, ontdekken en reizen

is’t weinige wa’t leven me nog onttrekt

Gewoon één poot verder zetten dan

wa’k zeleve nie geriskeerd heb.

Zoon is al dood.

Voor wie moet’t’kj”t nog laten?

voor beroepsmensen?

Die ervan moeten leven?

Voor alle inkomens die’k nu ineens trek????

Herinner me nog nachten langs de straten

zonder slaapzak wegens gejat.

Herinner me feesten diep in garages

volledig uitgebrand maanden geleden

Jaren intussen en celluloiden verbrand

Feesten, durf er niet meer aan te denken.

Elke dag was een feest.

Gewoon omda zowel

morgen als gisteren een feest zijn.

En hoe’k’t doe?

Hoesten alsof de duivel zelve

zich achterop m’n rug niet aflatend

me desondanks gehuurd paard

gehuurde schoenen

een man van een daalder waard

alsof de duvel z’n schaduw onwaard

als het licht een nachtegaal

ontregeld als haan de bioklok ontregeld

lust voorbij om woorden te vlechten

als harteroosjes

voorbijvaar

zo goed als mogelijk elke ellende voorbij

blijf denken dat elk

bij elk

Probleem

aux suivant du tout

Het gebeurde lang geleden. In een dorp. En Kamiel speelt in dit verhaal niet mee. Kamiel heeft geen kar. En een kar komt in dit verhaaltje niet voor. Net zomin als Kamiel. Waarom zou ik in dit verhaaltje over Kamiel en z’n kar schrijven? Ten eerste, in dat dorp waarovert dit gaat woont geen Kamiel, en die Kamiel die er niet woont heeft geen kar. En die kar van Kamiel is zelfs geen kar, want ze heeft poten en een staart. De kar van deze niet bestaande Kamiel geeft elke dag twaalf liter melk, en zegt Boe. Maar Kamiel, waarover het in dit verhaal niet gaat blijft erbij dat dat melkgevend ding op poten, dat af en toe roept :”Boe”, z’n kar is want hij heeft er een rijbewijs voor. Een rijbewijs met opligger. Tot maart tweeduizendenelf. De geldigheid van dat rijbewijs, uitgegeven in een gemeente waarover in dit verhaal helemaal geen sprake is. Vandaar dat ik niet vertel in welke gemeente die Kamiel met z’n zelfzogenoemde niet-kar woont. Het zou niet schoon van me zijn als ik een verhaal zou vertellen over een dorp, lang geleden, en dan alleen maar zou vertellen over Kamiel die eerstens in een ander dorp en in een andere tijd woont, en dan nog een rijbewijs heeft voor iets waar geeneen van ons op zou willen rijden. Komaan zeg, waar zou het met de literatuur wel heengaan als we ons zouden verlagen tot zulke praktijken. Maar als zodanig blijft die kar van Kamiel ons intigreren, zelfs als er geen wielen aan staan. We zouden zelfs bijna vergeten dat dit verhaal eigenlijk over een dorpje in lang vervlogen tijden gaat. Ja zelfs van voor de uitvinding van het wiel. Ja, zelfs van vèr voor de tijd dat er iemand op het idee kwam om z’n zoon Kamiel te noemen. Want geloof het of niet, het was in het gezegende jaar negenhonderdzeventwintig voor Christus dat ene Jules z’n nakomeling Kamiel noemde, en tegelijkertijd vader werd van de uitvinder van het wiel. En dat was ook een ander dorp dan hetgene waar deze story over gaat. Men kan dus stellen dat het wiel door ene Kamiel uitgevonden is, maar feitelijk moeten we allen erkennen dat uiteindelijk Jules de vader van het wiel was. Wielen die er op die vermeende Kamiel uit dat andere dorp niet staan dus. Wan die kar zegt Boe.

> amai, word moe van dat gezever, hoe gaat het met je? Wou je persé weten waarom die kar van Kamiel geen wielen heeft? Ik ben te moe om het je nu nog te vertellen. En volgende week zit ik vroem in Schotland, misschien hebben ze daar het wiel nog niet uitgevonden? Wou gewoon maar ff sluutjes zeggen, en hai en hoi. En de zon schijnt meestal overdag als er niet teveel wolken hangen. Dag Christaatje, groetjes uit het gentverlatende gent dat Boe zegt, dada xxyann

wou er maar alleen op duiden dat ook mensen zonder academische opvoeding in staat zijn om een boek te schrijven. Ik ben er zelf niet het beste voorbeeld van. Als het erom gaat met intelligente woorden te schermen ben ik de verliezer.

Maar als het erom gaat de waarheid te verwoorden, ben ik uw maat.

Het begon in Luik, of beter in Esneux, waar ze de lieve vrouw nog aanbidden.

Het was een blinde zwerver die m’n aandacht trok, me zeggende: “ta vielle mere qui souffre d’un tumor dans la tete m’as raconté d’un

godverdomme ik ken geen frans

time

Twee augustus, het lijkt februari vandaag, ziek