Kamilleke het bacilleke.
dinsdag 7 december 2004
10:43
zoals elk verhaaltje begint ook dit met: er was eens. Er was eens, ja, er was eens … of is het er nog? t’Was en is er eigenlijk méér dan eens & nooit alleen & al heten ze dan niet allemaal Kamiel, ze lijken op elkaar als … verdomd een moeilijk verhaal om te vertellen hoor … ze lijken op elkaar als het ene onzichtbare puntje op het andere … ze planten zich voort zonder te neuken, hak ze in tweeën – gesteld dat je fijn genoeg te werk kan gaan om dingetjes in tweeën te hakken die duizendmaal kleiner zijn dan de dikte van een scheermesje – en het zijn er dan gewoon twee. Trouwens, je hoeft ze geeneens in tweeën te hakken, het zou maar verloren moeite zijn vermits ze zich zonder ophouden blijven splitsen zolang er nog iets te eten valt. Ik ben maar een leek op dat gebied, maar ik heb het donkerbruine vermoeden dat ze – laten we ze eindelijk eens vernoemen, de bacillekes die we overal in de keuken waar het vies is kunnen vinden – gewoon alles wat ze tegenkomen in klonen van zichzelf omzetten. Of zoiets. Ik denk dat alles wat te klein is om met het blote oog te zien bacillekes zijn, dat alles uit bacillekes opgebouwd is & dat als er iemand zou zijn die bacillekes kon africhten, dat die dan door een simpel commando z’n kleerkast met inhoud – en eventueel de vuile was er nog bij – kan veranderen in een kompleet gedekte tafel voor twee, met brandende kaarsen en al. (Zou die iemand niet aan die bacillekes kunnen leren om een hondendrol meteen om te zetten in een geldstuk, zodat die niet meer overal op de stoep blijven liggen?)
donderdag 9 december 2004
11:30
Maar dit ging over Kamilleke, het is niet de bedoeling dat ik hier een wetenschappelijke verhandeling ga geven, Kamilleke het door- en doorbrave bacilleke. Kamillleke, eigenlijk heette hij voluit: Kamillodokus Anton³(eke) En net als elke bacil geloofde Kamil dat de Vaatdoek God was. Je weet wel, de afwas … het hete water, het detergent en andere chemikaliën, de dood voor vele bacillen (onder andere, want wat die – o zo onschuldig lijkende zepen & detergenten & ontsmettingsmiddeltjes & geurvreters & deo’s & tandpasta’s maken ook onze hele omgeving kapot, zie maar onze beken en rivieren, waarin ooit zonnebaarsjes en andere vissen leefden en waarop nu alleen nog
badschuim en en PMD-afval drijft).
Maandag 24 november 2008
23:07
En dan …. de hemel … de schotelvod. Camilleke’s hemel, z’n grote doel. Hoelang blijft m’n afwas soms staan terwijl Camilleke wekenlang watertandend en (bijna) buitenaardse levens producerend, de Heilige Schotelvod, de Hemel, Het Vaatwasparadijs steeds weer opdrogend en af en toe ff natgemaakt door één van de zeldzame keren dat ‘k de kraan ‘ns opendraai? En snakkend ligt, zit of kruipt (alnaargelang hoeveel soeprand er nog aan m’n soepkommetje hangt) te kijken naar die vieze grauwe vod. Die vieze vuile vod die in onze ogen zomaar naast de aanrecht of over de kraan hangt. De hemel voor Camilleke het Bacilleke. Onbereikbaar, zolang er nog niet genoeg vlooien in huis rondspringen om eventueel als passagier de “Grote Overtocht” te wagen? Want stel dat die vlo eerst op de kat springt, en dan op die vieze Yakke? Maar al die jaren heeft Camilleke overleefd, een héél klein plekje op één van m’n koffiekoppen, en …. de hemel zij dank, eindelijk heeft die smeerlap van een Yakke (dank zij z’n nieuwe bril) dat éne vlekje in de afwas extra afgeschuurd. Met de Heilige Schotelvod. En nu hangt Camilleke daar, in wat hij dacht wat de hemel was, een vlekje op m’n schotelvod, en nog steeds wacht Camilleke opz’n ware God, die blijkbaar niet de schotelvod was, maar de wasmachine, waar alle vuil uit textiel gewassen wordt (maar wat Camilleke niet weet) en door dezelfde afvoerpijp naar een riool gevoerd wordt. Ok, heb Camilleke niet het geluk gegund om in Gent, iets korter bij ons aller moeder: de Zee gevoerd te worden. Maar het enige wat ‘k kan hopen is dat Camilleke op de vier jaren die het geduurd heeft om z’n verhaaltje af te schrijven ingezien heeft dat een lange reis door woelige waters z’n uiteindelijke aankomst in Moeder Zee (wat Camilleke dus eigenlijk nog niet snapt, maar wat uiteindelijk z’n hemel zal zijn) tot het meest vreugdevolle van z’n bestaan zal maken.
Maar op dit punt komt de verantwoordelijkheid op mij. Stel dat ik binnen afzienbare tijd Camilleke in zee loos? Gaat dat z’n hemel zijn? Is dat onze hemel? Zou ‘k niet beter een raketje bouwen en Camilleke ineens naar Vader (of Moeder Zon sturen?) Vermits ik toch al weet dat hemel noch hel zich hier, nu of in dit universum bevinden? Zou het niet leugenachtig van me zijn om Camilleke zomaar in de pompbak te lozen, of desnoods op een vuilnisbelt of in zee? Of met een raket naar de zon?
(i am crying, like a fool on the hill who sees the sun and the stars rise and go down at the other side of this hill of fools, without knowing what’s the power behind it all) Camilleke, ergens staat nog een vuil bord, een onafgewassen glas, Camilleke, ik zal je terug oplikken, en als ik daarvan doodga neem ik je mee naar het ware paradijs dat voor mij ook totaal onbekend is. Camilleke, m’n kleine Bacilleke, door iedereen hier al gegeten en gedronken, mn kleine lieve schakel tussen alle mensen die’k tegelijkertijd bemin en haat. Camilleke, lief klein nóg dommer beessie dan m’n schat van een kat (ons Tullemie die na jou geboorte pas ergens uit een paar andere cellekes ontstaan is)
Maar wat ik weet Camilleke, is dat al de atomen waaruit onze cellekes bestaan ooit op hetzelfde moment in een onnoemelijke (heerlijke of afschuwelijke) explosie ontstaan zijn, en er ook terug zullen in verdwijnen. In het omgekeerde dan van die explosie, misschien is implosie het juist woord. En terug als een vuurwerkpijl terug afgeschoten worden, zoals uit de handen van een God die voortdurend applaudisseert voor het wonderlijke vuurwerk dat door Z’n handengeklap ontstaat? Weet jij het, weet ik het? Heeft Siddartha de Boedha, of Jezus of Mohammed het geweten? Of zijn het alleen de volgens onze onvolledige kennis der natuur hersenloze kwallen die het weten? Of zijn ook elk van onze grijze hersencellen hersenloze kwallen? Zodat we eigenlijk door bacillekes en kwallen geregeerd worden? En onze hersentjes niet meer dan een lekker mals verteerbaar kwakkie lekker eten voor de wormen en, dus ook voor bacillekes zoals jou, Kamilleke?
dinsdag 7 december 2004
10:43
zoals elk verhaaltje begint ook dit met: er was eens. Er was eens, ja, er was eens … of is het er nog? t’Was en is er eigenlijk méér dan eens & nooit alleen & al heten ze dan niet allemaal Kamiel, ze lijken op elkaar als … verdomd een moeilijk verhaal om te vertellen hoor … ze lijken op elkaar als het ene onzichtbare puntje op het andere … ze planten zich voort zonder te neuken, hak ze in tweeën – gesteld dat je fijn genoeg te werk kan gaan om dingetjes in tweeën te hakken die duizendmaal kleiner zijn dan de dikte van een scheermesje – en het zijn er dan gewoon twee. Trouwens, je hoeft ze geeneens in tweeën te hakken, het zou maar verloren moeite zijn vermits ze zich zonder ophouden blijven splitsen zolang er nog iets te eten valt. Ik ben maar een leek op dat gebied, maar ik heb het donkerbruine vermoeden dat ze – laten we ze eindelijk eens vernoemen, de bacillekes die we overal in de keuken waar het vies is kunnen vinden – gewoon alles wat ze tegenkomen in klonen van zichzelf omzetten. Of zoiets. Ik denk dat alles wat te klein is om met het blote oog te zien bacillekes zijn, dat alles uit bacillekes opgebouwd is & dat als er iemand zou zijn die bacillekes kon africhten, dat die dan door een simpel commando z’n kleerkast met inhoud – en eventueel de vuile was er nog bij – kan veranderen in een kompleet gedekte tafel voor twee, met brandende kaarsen en al. (Zou die iemand niet aan die bacillekes kunnen leren om een hondendrol meteen om te zetten in een geldstuk, zodat die niet meer overal op de stoep blijven liggen?)
donderdag 9 december 2004
11:30
Maar dit ging over Kamilleke, het is niet de bedoeling dat ik hier een wetenschappelijke verhandeling ga geven, Kamilleke het door- en doorbrave bacilleke. Kamillleke, eigenlijk heette hij voluit: Kamillodokus Anton³(eke) En net als elke bacil geloofde Kamil dat de Vaatdoek God was. Je weet wel, de afwas … het hete water, het detergent en andere chemikaliën, de dood voor vele bacillen (onder andere, want wat die – o zo onschuldig lijkende zepen & detergenten & ontsmettingsmiddeltjes & geurvreters & deo’s & tandpasta’s maken ook onze hele omgeving kapot, zie maar onze beken en rivieren, waarin ooit zonnebaarsjes en andere vissen leefden en waarop nu alleen nog
badschuim en en PMD-afval drijft).
Maandag 24 november 2008
23:07
En dan …. de hemel … de schotelvod. Camilleke’s hemel, z’n grote doel. Hoelang blijft m’n afwas soms staan terwijl Camilleke wekenlang watertandend en (bijna) buitenaardse levens producerend, de Heilige Schotelvod, de Hemel, Het Vaatwasparadijs steeds weer opdrogend en af en toe ff natgemaakt door één van de zeldzame keren dat ‘k de kraan ‘ns opendraai? En snakkend ligt, zit of kruipt (alnaargelang hoeveel soeprand er nog aan m’n soepkommetje hangt) te kijken naar die vieze grauwe vod. Die vieze vuile vod die in onze ogen zomaar naast de aanrecht of over de kraan hangt. De hemel voor Camilleke het Bacilleke. Onbereikbaar, zolang er nog niet genoeg vlooien in huis rondspringen om eventueel als passagier de “Grote Overtocht” te wagen? Want stel dat die vlo eerst op de kat springt, en dan op die vieze Yakke? Maar al die jaren heeft Camilleke overleefd, een héél klein plekje op één van m’n koffiekoppen, en …. de hemel zij dank, eindelijk heeft die smeerlap van een Yakke (dank zij z’n nieuwe bril) dat éne vlekje in de afwas extra afgeschuurd. Met de Heilige Schotelvod. En nu hangt Camilleke daar, in wat hij dacht wat de hemel was, een vlekje op m’n schotelvod, en nog steeds wacht Camilleke opz’n ware God, die blijkbaar niet de schotelvod was, maar de wasmachine, waar alle vuil uit textiel gewassen wordt (maar wat Camilleke niet weet) en door dezelfde afvoerpijp naar een riool gevoerd wordt. Ok, heb Camilleke niet het geluk gegund om in Gent, iets korter bij ons aller moeder: de Zee gevoerd te worden. Maar het enige wat ‘k kan hopen is dat Camilleke op de vier jaren die het geduurd heeft om z’n verhaaltje af te schrijven ingezien heeft dat een lange reis door woelige waters z’n uiteindelijke aankomst in Moeder Zee (wat Camilleke dus eigenlijk nog niet snapt, maar wat uiteindelijk z’n hemel zal zijn) tot het meest vreugdevolle van z’n bestaan zal maken.
Maar op dit punt komt de verantwoordelijkheid op mij. Stel dat ik binnen afzienbare tijd Camilleke in zee loos? Gaat dat z’n hemel zijn? Is dat onze hemel? Zou ‘k niet beter een raketje bouwen en Camilleke ineens naar Vader (of Moeder Zon sturen?) Vermits ik toch al weet dat hemel noch hel zich hier, nu of in dit universum bevinden? Zou het niet leugenachtig van me zijn om Camilleke zomaar in de pompbak te lozen, of desnoods op een vuilnisbelt of in zee? Of met een raket naar de zon?
(i am crying, like a fool on the hill who sees the sun and the stars rise and go down at the other side of this hill of fools, without knowing what’s the power behind it all) Camilleke, ergens staat nog een vuil bord, een onafgewassen glas, Camilleke, ik zal je terug oplikken, en als ik daarvan doodga neem ik je mee naar het ware paradijs dat voor mij ook totaal onbekend is. Camilleke, m’n kleine Bacilleke, door iedereen hier al gegeten en gedronken, mn kleine lieve schakel tussen alle mensen die’k tegelijkertijd bemin en haat. Camilleke, lief klein nóg dommer beessie dan m’n schat van een kat (ons Tullemie die na jou geboorte pas ergens uit een paar andere cellekes ontstaan is)
Maar wat ik weet Camilleke, is dat al de atomen waaruit onze cellekes bestaan ooit op hetzelfde moment in een onnoemelijke (heerlijke of afschuwelijke) explosie ontstaan zijn, en er ook terug zullen in verdwijnen. In het omgekeerde dan van die explosie, misschien is implosie het juist woord. En terug als een vuurwerkpijl terug afgeschoten worden, zoals uit de handen van een God die voortdurend applaudisseert voor het wonderlijke vuurwerk dat door Z’n handengeklap ontstaat? Weet jij het, weet ik het? Heeft Siddartha de Boedha, of Jezus of Mohammed het geweten? Of zijn het alleen de volgens onze onvolledige kennis der natuur hersenloze kwallen die het weten? Of zijn ook elk van onze grijze hersencellen hersenloze kwallen? Zodat we eigenlijk door bacillekes en kwallen geregeerd worden? En onze hersentjes niet meer dan een lekker mals verteerbaar kwakkie lekker eten voor de wormen en, dus ook voor bacillekes zoals jou, Kamilleke?
het mest voor de volgende generatie mestverwekkers 